Abstrakt: Biorąc pod uwagę zakorzenienie japońskiej sztuki w emocjach oraz dążenia do estetyzacji codzienności, podejmuję temat obecności kobiet w zjawiskach związanych ze sztuką japońską okresów Heian oraz Edo. Rozpoczynając od okresu Heian skupiam się na kulturze dworu cesarskiego, gdzie żyły kobiety bezpośrednio wypowiadające się w sztuce. Ich słowa zawarte w Genji Monogatari Murasaki Shikibu oraz Makura no Sōshi Sei Shōnagon, a także przedstawienia kobiet na emakimono stanowić będą bazę, na której zarysuję obraz kobiety tego okresu. Następnie pochylam się nad kwestią powiązania ze sobą kultur Heian oraz Edo, by przejść do kolejnej grupy kobiet związanych ze sztuką – kurtyzan. W tym miejscu odwołuję się do obrazu nakreślonego przez Iharę Saikaku w Kōshoku ichidai onna oraz drzeworytów ukiyo-e. Pozwoli to wskazać istotny problem: kim jest kobieta i kto o niej mówi w sztuce japońskiej.

Fragment: Generalnie – opowiadam. Przedstawiam moje przemyślenia na rozmaite tematy. Proponuję trochę inną perspektywę spoglądania na świat.